Sinds de invoering van de Wmo zijn de gemeente verantwoordelijk voor de uitvoering daarvan. Uit onderzoek van het SCP blijkt dat het vaak goed gaat, maar ook vaak fout.

De gemeenten zijn sinds 2015 verantwoordelijk voor de ondersteuning van mensen die niet op eigen kracht zelfredzaam zijn. Bij de invoering van de wet was er veel kritiek op de uitvoering en de bezuiniging die gepaard ging met de invoering van de Wmo. Voor het Sociaal Cultureel Planbureau reden om eens te onderzoeken hoe die zorg wordt gegeven.
Uit het onderzoek van het SCP blijkt dat het vaak goed gaat. Gemeenten voeren de wet uit zoals de wetgever bedoelde, al is er een grote variatie in hoe de gemeenten vormgeven aan de uitvoering.
Uit het onderzoek van het SCP blijkt dat vier op de vijf zorgbehoeftigen een gesprek met de gemeente heeft gehad over de zorgbehoefte. Een op de tien zorgvragers kreeg het advies om de ondersteuning zelf te kopen of hulp in eigen kring, bij familie, buren of vrienden , te vragen.
De doelen van de Wmo 2015 zijn redzaamheid, participatie, langer thuis wonen en zo min mogelijk eenzaamheid. Deze doelen werden voor de meeste melders bereikt. Toch had een op de vier enkele maanden na het keukentafelgesprek, met de geboden hulp nog steeds geen werk, opleiding, verenigingen of vrijetijdsbesteding buitenshuis. Ook voelde bijna een vijfde van de zorgvragers zich ondanks de geboden hulp zeer eenzaam.
Iets meer dan de helft van de zorgvragers kreeg mantelzorg. Als het de bedoeling is dat de Wmo de mantelzorgers ontlast, dan is dat niet gelukt; twee op de drie mantelzorgers zeiden dat ze na de invoering van de Wmo niet meer konden dan dat ze daarvoor deden. Tijdens het keukentafel gesprek kwam volgens de mantelzorgers niet aan bod wat zij deden en/of hoe zwaar het geven van hulp voor hen was.

Nico van Scheijndel

25 oktober 2017