De maatregel die de huur van bewoners met een hoog inkomen harder doet stijgen dan huurders met een laag inkomen werkt niet. Vrijwel niemand laat zich opjagen.

In 2013 werd de inkomensafhankelijke huurverhoging ingevoerd. De maatregel zou huurders met een hoog inkomen die een woning huren van minder dan € 710 per maand moeten bewegen naar een duurdere huurwoning of koopwoning te laten verhuizen. In de praktijk blijkt de maatregel niet te werken en maakt hij alleen de verhuurdersheffing die woningverhuurders de staat moeten betalen betaalbaar.
Onderzoek van Kantar TNS in opdracht van de ING wijst uit dat 84 procent van de scheefhuurders zich niet laat opjagen. Dat de scheefhuurders (een te hoog inkomen voor de woningen tot € 710 per maand) niet overstappen naar een duurdere huurwoning of koopwoning kent verschillende redenen volgens het onderzoek. Verhuizen wordt eerder ingegeven door levensgebeurtenissen zoals gaan samenwonen, gezinsuitbreiding, echtscheiding of veranderen van baan. Bovendien zijn veel scheefhuurders vaak wat ouder en gehecht aan hun huis en woonomgeving. En als er al de wens is om te verhuizen naar een koopwoning, dan blijken die er in de praktijk niet of nauwelijks te zijn en moet de koper al snel € 10.000 eigen geld meenemen. Een andere reden is dat de stap van de huidige huur naar een woning in de vrije sector een grote stap is. Voordat door de extra huurverhogingen de zelfde huur als in de vrije sector heeft bereikt, kunnen de scheefhuurders zelfs met extra huurverhogingen nog wel even vooruit. Als maatregel om scheefhuurders te laten verhuizen lijkt de maatregel mislukt.
Vanaf dit jaar hebben AOW-gerechtigden en gezinnen die uit tenminste vier leden bestaan geen last meer van de inkomensafhankelijke huurverhoging.

Nico van Scheijndel

30 augustus 2017