Gereanimeerd worden is niet risicoloos, naar mate de patiënt ouder is neemt de overlevingskans af en is er vaker sprake van restverschijnselen. Patiënt en arts moeten zo vroeg mogelijk praten over de wenselijkheid van reanimatie.

Toen in 2008 een Amersfoorts verpleeghuis aankondigde niet meer te reanimeren, leidde dat tot veel onrust en Kamervragen. Er moest een richtlijn komen waarin de keuze  van de patiënt voor wel of niet reanimeren voorop zou staan. Die multidisciplinaire richtlijn is er nu. De kern van de richtlijn is dat de arts of gespecialiseerde verpleegkundige zo vroeg mogelijk met de patiënt bespreken of reanimatie gewenst is. In dit gesprek moeten de risico’s aan de orde komen. En risico’s zijn er, zeker naarmate de patiënt ouder is. Veel onderzoek is er nog niet gedaan naar reanimatie en de gevolgen daarvan. Wel is bekend dat van de 70-plussers waarvoor een ambulance is gebeld na een circulatiestilstand, bijvoorbeeld een hartstilstand, acht van de 100 mensen de reanimatie overleven. Van die acht houden er vier ernstige neurologische schade over aan de reanimatie.

Die cijfers pleiten ervoor dat de arts, verpleegkundige en de patiënt spreken over de wenselijkheid van reanimatie en de gevolgen daarvan. Vervolgens moet de gemaakte afspraak wel goed beschikbaar zijn voor alle andere behandelaars waar een patiënt mee te maken krijgt.

Nico van Scheijndel

5 april 2013